Skąd przychodzimy

i dokąd idziemy

„TePeWu” to skrót od „Towarzystwo Pomocy Wzajemnej” i jest to ogólne określenie całej idei i ludzi wokół niej zgromadzonych — obecnie głównie online.
W listopadzie 2023 r. istnieją trzy organella tej żywej komórki, na różnych etapach rozwoju, przeznaczone do pełnienia określonych ról.

1. Stowarzyszenie TePeWu (w trakcie tworzenia), ma zapewnić zewnętrzną „błonę komórkową”, wchodzącą w interakcje z otoczeniem prawnym i gospodarczym. Błona komórkowa chroni wnętrze komórki, jednocześnie selektywnie wchłaniając składniki odżywcze z otaczającej przestrzeni.
2. Osada to społeczność internetowa, otwarta dla ludzi, którzy chcą dyskutować o „anarchizmie w Wieku Żelaza” i możliwych społecznościowych odpowiedziach na Wszechkryzys. Ma potencjał, by stać się miejscem spotkań dla przyszłych członków stowarzyszenia i zalążkiem nowych projektów.
3. Kooperatywa Artel to struktura mająca na celu rozwój i wdrażanie technologii w ramach paradygmatu ekonomicznego wolnego od kapitalizmu. Artel reprezentuje namacalny i zorientowany na cel aspekt TePeWu. W miarę rozwoju TePeWu Artel stanie się jego ramieniem „biznesowym” i badawczo-rozwojowym.

Plan podróży

Należy pamiętać, że każdy poniższy akapit opisuje priorytet, a nie wyłączny zakres działań. Do pewnego stopnia wszystkie te działania będą przebiegać równolegle. Jak sobie z tym poradzimy? Cóż, solvitur ambulando¹ 😉

(daty są oczywiście przybliżone)

1. Krótkoterminowo, miejmy nadzieję około trzech lat od teraz, jest to czas na stworzenie stabilnej społeczności ludzi, którzy, chcąc nie chcąc, nie nadają się do życia i rozwoju w paradygmacie kapitalistycznym. Zazwyczaj jesteśmy poważnie traumatyzowani, cierpimy na (c)PTSD, depresję i stany lękowe. Często posiadamy cały arsenał mechanizmów radzenia sobie, które ranią nas i ludzi wokół nas. Musimy więc stworzyć dynamikę społeczną, która pomoże nam rozbroić te pułapki, wyleczyć nasze traumy i zbudować bezpieczne i pielęgnujące relacje. W żadnym wypadku nie możemy tego zrobić w ciągu trzech lat, ale możemy położyć podwaliny — i nauczyć się, jak możemy pomóc innym.
2. Okres średnioterminowy, od trzech do sześciu lat (powiedzmy do 2030 roku) to czas na poprawę i rozbudowę naszej infrastruktury: technicznej, ekonomicznej i społecznej. W pierwszym okresie będziemy musieli stworzyć pewien poziom odporności i zrównoważonego rozwoju, jednocześnie budując wolną od kapitalizmu „bańkę”, w której będziemy pracować i żyć. Średnioterminowym priorytetem jest ostrożna ekspansja (aby uniknąć niechcianej uwagi) i zwiększenie naszej zdolności do przetrwania skutków rozpadającej się cywilizacji. Jest to również czas, w którym powinniśmy być w stanie zaprezentować nasze know-how w różnych obszarach, aby podobne społeczności mogły się rozwijać i tworzyć sieci w innych miejscach.
3. Długoterminowo, począwszy od 2030 r., to czas, w którym możemy doświadczyć bardziej dramatycznych symptomów Wszechkryzysu, zarówno w środowisku naturalnym, jak i gwałtownej degradacji cywilizacji przemysłowej. Jest to czas, w którym nasza praktyczna i teoretyczna wiedza będzie najbardziej potrzebna tym, którzy obecnie żyją we względnej strefie komfortu. Musimy być gotowi do zapewnienia im edukacji, organizacji i wsparcia, aby ograniczyć śmierć i cierpienie wśród ludzi istot czujących wokół nas. Ponadto, aby utrzymać sieć podobnych społeczności, zachować wiedzę, metodologię i nasz etos dla przyszłych pokoleń.

Nie możemy przewidzieć — a tym bardziej zaplanować — przyszłości. Ale aby nasze działania były spójne, musimy rozpocząć naszą podróż z pewnym planem podróży. W trakcie podróży będziemy musieli obserwować drogę i wprowadzać niezbędne korekty na mapie. Musimy jednak wiedzieć, dokąd chcemy dotrzeć, aby nie skończyć zupełnie gdzie indziej.

Do zobaczenia w lepszym świecie!

1. Łacińska fraza, która oznacza „rozwiązuje się przez chodzenie” i jest używana w odniesieniu do problemu, który jest rozwiązywany przez praktyczny eksperyment. ↩︎